گرچه در بین مفهوم و مصداق شورا رابطه ای همواره منطبق و مناسب برقرار نبوده است! اما قداست شورا و عظمت مشورت،بعنوان مقوله ای مانا و پویا خواهد ماند. اهمیت و منزلت شورا به اندازه ای است که یک فصل و هفت اصل از قانون اساسی بدان پرداخته است _ فصل هفتم،اصل ۱۰۰ الی ۱۰۶_ به مقتضای چنین جایگاهی برخویش لازم و فریضه می دانیم که گوشه ای از تجربیات خود را تقدیم اعضای محترم دوره ی پنجم بنماییم؛
۱-شورا وترکیبات طایفه ای و جناحی صرف؛ پیشینه و دیرینه ی شورا ها به خوبی نشان داده است که به ترکیبات قومی – طایفه ای- نژادی و سیاسی صرف واکنش مثبت نشان نداده و نخواهد داد! فلذا تجربه و اندیشه رهگشایی و راهنمایی کرده است که، نامزد های محترم به نحوه ای تیمی و گروهی بر اساس آرمان های اعتقادی،انسانی و مردمی در صحنه ی انتخابات حضور پیدا کنندو به نیکی بدانند که برگه های تعرفه اوراقی سرگردان در جغرافیای نژادی و اقتصادی نیستند!و انتخابات نوعی اندیشه سپردن است نه برگه انداختن !به قول زیبای ماکس وبر؛(( رای دادن،انداختن رای به صندق نیست!))
۲-شاکله ی شورا و خودپسندی؛ اعضای شورا نباید خود پسند باشند چرا که با خودپسندی و تکبر شاکله ی شورا از بین می رود و صبغه ی اجتماعی آن به پوسته ای بی مغز تبدیل می شود! اگر تیم شورا کاردان،بصیر،توانا و دارای اهداف و برنامه ها ی اندیشه محور باشند، دامان پاک اصالت شورا آلوده نخواهد شد و هرگز جهت تصاحب کرسی ریاست!،کمیسیون ماده صد و… کشمکش های نکوهیده رخ نمایی نخواهند کرد! و روال و اسلوب بررسی لوایح و سایر مراسلات بدون طی مراحل بررسی،تحلیل،اظهارنظر مخالف و موافق به تصویب نخواهند رسید!
۳-شورا و زخمه های ی خودگرفتاری؛ شورایی که دچار بلیه ی خودگرفتاری شود،گرفتاری های مردم را بشدت فراموش خواهد نمود!یکی از بزرگ ترین،اولین و اصلی ترین وظایف شورا انتخاب شهردار(ماده ۷۱قانون شورا و ماده ۷۶کتب جدید با آخرین اصلاحات) است،غالب گرفتاری های شورا حول دو مدار و محور می چرخند؛
۱-انتخاب هیئت رئیسه شورا در آغازین جلسات شورا- ماده ۳ آیین نامه داخلی شورای ایذه-
۲- انتخاب شهردار، اگر در این دو حوزه و حیطه شورا به خود ستیزی و خودگرفتاری های سخیف و تاسف بار مبتلاشود نه تنهامشکلات شهری (خدماتی،عمرانی و…)را حل و فصل نمی سازد،بلکه برای مردم نیز مشکل آفرینی و چالش زایی نیز می کند!
دربرخی از ادوار انتخاب شهردار برمبنای عقلانیت، آیین نامه و تجربه وافی نبوده است! صادقانه بای دعرض کنیم که شورای اسلامی ما در دوره ی چهارم در انتخاب شهردار ناکام ماند! و هرگز به جهت پراکندگی سلایق و اختلاف کذایی نتوانست مدیرکارآمد و توانمندی را انتخاب کند _ هرچند شهرداران منتخب انسان هایی خیّر، مومن و متعهد بودند_ فلذا علاج این صدمه ی بزرگ این است که شورا بدون تاثیرپذیری از سفارش ها و اعمال فشارهای بیرونی مطابق آیین نامه ی ۶ ماده ای انتخاب شهردار (خصوصا مولفه ی پنج سال سابقه کار و تجربه) اقدام نمایند.
ماده ۱- کسانی را می‌توان به سمت شهردار انتخاب نمود که دارای شرایط زیر باشند؛
ب – حتی المقدور متأهل و دارای حداقل ۲۵سال سن و ۵ سال سابقه اجرایی در موقع انتخاب شدن
۴-حقوق مردم و منافع شخصی؛ اعضای محترم شورا باید این ظرفیت و صلاحیت را عملاً و عیناً داشته باشندکه بین منافع عمومی و مصالح شخصی یا گروهی خویشتن برخطا و جانبه نگری در تصمیمات در نغلتند و حقوق بیت المال را فدای منافع فردی خود نکنند! تعطیلی های خود سرانه ی جلسات دوره ی چهارم در دو مرحله متناوب چند ماهه، در زمره ی همین پدیده ی نامبارک و نامیمون بود!
۵-نظارت های الهی و قانونی؛ در همه ی امور فردی، جمعی،خصوصی و دولتی ناظر اصلی خداست، و گرنه فرصت های شیطانی بسیار است که از دیدقانون و ناظران محترم پنهان می شوند!بنابراین مقتضی خواهد بود که عهد خویش را با خداوند ببندیم که اگر با “ملیک مقتدر” عهد شکنی کنیم همه چیز روا و همه ی کارها مباح می شوند!!
اگر آدمی در آستانه ی زندگی فردی و اجتماعی از نظارت خداوند متعال _ که به راستی هستی محضر خداست_ غافل گرددهیچ قانونی و ناظری نمی تواند او را کنترل کند!شاید گاهی به جهت بیرونی در مضیقه و تنگنا قرار گیرد! اما همواره فرصت هایی عریان هست که فرد طالب را به سوء استفاده سوق می دهد!آری؛
” تاعهد تو در بستم عهد همه بشکستم/بعداز تو روا باشد نقض همه پیمان ها”
۶-شورا و رفاقت های کور و کر ونژادپرستی های پوک و پلید؛ شورا،محفل خردجمعی است نه دامن زدن به رفاقت های کورو کر و نژادپرستی های پوک و پلید!شورا پهنه و آستانه ای برای حفاظت از بیت المال است، بنابراین،هرگونه حرکت سخیف و سبک که مصدر آن رفاقت های ناشیانه و تعصبات قوم گرایانه و…باشد،بدون تردید از همزات و خطوات شیطانی است که حیثیت و شرافت شورا را مخدوش می کند.از طرف دیگرصرف جناح بندی نامطلوب نیست آن چه مردود و نامعقول است جناح بندی های صرف است!به عبارت دیگر در ذات اولی حقیقت محبوب است و در دومی حقیقت مغفول می باشد و البته اختلاف این دواصولی و باطنی است.
۷–شورا و احقاق حقوق مردم؛ شورایی که باید برای مدیریت شهری – گرچه در حد قامت شهرداری – تصمیم سازی و تصمیم گیری بکند نباید به مقتضیات علمی، قانونی و آیین نامه های مربوطه جاهل باشد! افرادی که می خواهند عضو این انجمن اسلامی قرار بگیرند نمی توانند خواب زده، خواب آلوده و بی تفاوت باشند! بلکه باید بدانند که استفاده از تمام ظرفیت های قانونی در راستای مرتفع کردن مشکلات شهروندان ( فی المثل، احیای تشکل همیاران شورا در محلات، برگزاری جلسات مردمی و…) هم به مطالعه ی مستمر و هم به اقدام و عمل_ مطالبه ی مداوم_ وابسته است.از طرفی احقاق حقوق مردم برمحور و مدارحقیقت گرایی است نه شخصیت محوری! بدان مفهوم که اصالت باحقیقت است نه اشخاص و شخصیت ها… فلذا دفاع از حقیقت و ابرام برمصالح جامعه ی شهری وظیفه ای انسانی و تکلیف الهی شوراست.
۸- شورا و نیازمندی به پشتوانه های مشورتی؛نباید براین باور خیال پردازانه مسرور و شادمان باشیم که آن گاه که عضوشورا شدیم پس از همگان واز جمله از همه ی صد و چند نفر رقیب عالم تر و حتی کامل ترهستیم!چراکه هرگز اولین ها، بهترین ها نبوده و نیستند!جوهر شورا مشورت خواستن از اهل آن است و این همان فرصت طلایی و بزرگی بود که شورای دوره ی چهارم نتوانست از آن بهره مند شود!در حالی که سه دوره تجربیات اعضای ادوار محترم قبلی را در دسترس داشت و هم افراد تحصیل کرده ی کارشناس و کاردانی در حوزه ی شهری حضور داشتند.( هرچند شخصاً به صورت نامنسجم با برخی از ایشان مراوده داشته وکسب تجربه نمودم.)
۹-سیاست و خدمت در شورا؛ شورا به هیچ تعبیری شاکله ای سیاسی ندارد! و برای پیشبردبرنامه های اجتماعی،اقتصادی،عمرانی ،بهداشتی،آموزشی و سایر امور رفاهی است- اصل یکصدم قانون اساسی- و نیک است که بدانیم سیاست های صرف همواره باشکست ها و پیروزی ها همزادند اما خدمت همواره باپیروزی و سربلندی ها عجین شده است.سیاست ،مستاجر شکست های واقعی و پیروزی های ظاهری است!اما خدمت، همواره مالک پیروزی های واقعی است! بنابراین شورا،عرصه ی سیاست بازی های مصطلح نیست!بلکه هویت شورا به خدمات شهروندی زنده است!و اگر غیر ازاین باشد شهروندان به سرعت و دقت بین خدمتگزاران کذایی و خدمتگزاران واقعی خطوطی قرمز را خواهند کشید!!آری آنان به خوبی “ایمان ها” و “نان ها” را رصد می کنند!!
“سفره ای از فرط ایمان نان نداشت/ سفره ای از فرط نان ایمان نداشت”
۱۰- سخن گفتن و سکوت کردن در جلسات شورا؛(( برخی از مردم خوب گوش می کنند اما نه برای فهمیدن بلکه برای جواب دادن!)) گاهی اوقات ،خصوصاً در آغاز کارشوراها،برخی از اعضا فکر می کنند که بربلندای قله ی قاف علم واندیشه جلوس کرده اند! و باید و حتماً حرف بزنند، داد بکشند و سخنرانی و…شاید این خاطره یکی از هزاران خاطرات شورایی ام باشد. در یکی از جلسات دوره ی چهارم در صحن علنی شورا،دوستان محترم شورا،بر اساس ملاک های مختلف هر کس به طریقی علم ایراد سخن را افراشته نمود! داد سخن از زمین بلند شد و بیدادآن در اوج آسمان قرار گرفت!!همه گفتند و درّ سفتند! به بنده نیز تعارفی شد!… اندکی سکوت نمودم و گفتم،
“بسم الله الرحمن الرحیم و السلام علیکم و رحمه الله و برکاته!”تحیّر و اندکی طعنه برفضای جلسه حاکم شد در توضیح این مقال مختصر داستانی آوردم که مجال نوشتنش این جانیست!
۱۱- اعضای محترم شورا خود را میهمان شورا بدانند نه صاحب خانه! ؛درانتهای مقالت بدون کم ترین توضیح در باب مورد ۱۱ چند “گوهر کلام” از بزرگان معرفت و ایمان را نقل می کنیم؛
” مکّه برای شما، فکّه برای من! بالی نمی خواهم، این پوتین های کهنه هم می تواند مرا به آسمان ببرند…” شهید آوینی
“دیروز از هرچه بود گذشتیم و امروز از هرچه بودیم!آن جا پشت خاک ریز بودیم و این جا در پناه میز!دیروز دنبال گمنامی بودیم و امروز مواظبیم که ناممان گم نشود!…”شهید شوشتری
“هر روز را قضاوت کن نه بر اساس خرمنی که جمع کرده ای بلکه با بذرهایی که کاشته ای!” رابرت لویی استیو نون
و…
“گفتم که الف، گفت دگر، گفتم هیچ/ در خانه اگر کس است یک حرف بس است”
با احترام، هومان مرادی اشکفتی/شورای شهر ایذه(عصر ایذه)
