رودخانه پر خیر و برکت صیدون!! با سرچشمه های زیاد بزرگ و کوچک مسیری خیلی کوتاه کوهستانی را طی می کند تا به زمین های کشاورزی شهر صیدون وارد شود. 

برداشت آب از آن به خصوص در فصل تابستان خیلی زیاد می شود چه در باغ ها و مزارع کشاورزی و چه آب شرب و مصارف خانگی در بیش از ده محله از منطقه امامزاده عبدالله.

باقیمانده آب با توجه به بافت خاک از پایین تنگ نای آب (تلفظ صحیح و وجه تسمیه اصلی محله مذکور است به معنی: گلوگاه آب و یا اطراف آب ) تا بالاتر از امامزاده سیدبهزاد هدررفت زیادی دارد. ولی باز هم پرخیر و برکت است.

طبق واحد محلی بیش از  ۱۵۰۰ پاره متعلق به خلیلی ها، بناری ها و نریمیسایی ها مستقیم از آب این رودخانه استفاده می کنند. 

ولی با توجه به اینکه هر ساله نسبت به سال قبل برداشت آب در منطقه امامزاده عبدالله بیشتر می شود و نیز خشکسالی ها، رودخانه توان آبیاری کمتر از ۵۰۰ پاره را آن هم دو روز یکبار دارد.  و اگر هر چند سال یکبار بارش فراوان باشد باز هم افت شدید و بیش از ۵۰ درصد در اواخر مرداد و شهریور و مهر ماه را شاهد هستیم.

  همه ما دوست داریم یک سد و یا بند خاکی روی رودخانه ساخته شود تا مردمی که در فقر مطلق به سر می برند بتوانند حداقلی از نیازهای خود را از راه کشت برنج در فصل تابستان تأمین کنند. 

برای این کار سه نقطه قابل پیش‌بینی است که به عنوان یک فرد عادی و نه یک کارشناس به بررسی آنها می پردازم و همین برداشت های من را هر فرد عادی نیز می تواند داشته باشد.

۱) بالاتر از سرجوی گده:

اگر یک بند خاکی با ارتفاع کمتر از ۱۰۰ متر در این نقطه احداث شود، آب کشاورزی کل ۱۵۰۰ پاره را روزانه تأمین و حتی آب کشاورزی روستاهای طلاور تا میداوود را نیز تأمین خواهد کرد. ولی چند مشکل اساسی هست که امکان ساخت در این نقطه را به کلی کنسل می کند.

 اول اینکه زمین های اطراف آن یا خاک سرخ هست و ریزش سالانه زیاد دارد و یا گچ و شوره زار است که در صورت ساخت بند خاکی گچ و نمک در آب محلول شده و زمین های کشاورزی مرغوب و حاصلخیز پایین دست را در کمتر ۵ سال به شوره زار تبدیل می کند. دوم اینکه چشمه های آب معدنی گوگرد دار در همان حوزه است. سوم  اینکه بیشتر هدررفت آب به زیر زمین نیز در همین محدوده می باشد. چهارم اینکه بیش از ۵۰ پاره متعلق به خلیلی ها و بناری ها با احداث بند خاکی به زیر آب می روند و مقاومت مردم را در پی دارد

۲)دهنه پایین تنگ نای آب:

با احداث سد و یا بند خاکی در این نقطه؛ علاوه بر حل مشکل آب کشاورزی،  آب شرب و تولید برق از سد نیز محتمل است. ولی به دلایل زیر ساخت بند خاکی در این نقطه نیز امری محال و بدون صرفه و توجیه اقتصادی است. 

اول اینکه با ساخت سد تمام باغ ها و زمین های کشاورزی محله های گردشگری نای آب، چم انجیر و قسمت های زیادی از باغ ها و زمین های کشاورزی زواپ و رزگه به زیر آب خواهند رفت و خانواده های زیادی از خلیلی ها و بناری ها منبع درآمد اصلی خود را از دست می دهند و مردم و گردشگران از لذت دیدن مناطق زیبای گردشگری محروم می شوند. دوم اینکه تا بخواهیم آب ۱۵۰۰ پاره را برای یک فصل تابستان و کشت برنج تأمین کنیم مجبور به تخریب باغ ها و زمین های بالادست می شویم که طبق برآورد خودم ضرر وارده به اقتصاد مردم بیش از نفع آن است. در این خصوص باز هم مقاومت مردمی که احتمال خسارت دارند نیز در برابر ساخت سد وجود دارد.

۳)بالاتر از سرجوی کدیم:

تنها نقطه ای که برای ساخت بند خاکی مناسب است همین جاست که مشکلات مطرح شده در دو نقطه دیگر را ندارد. نه باعث خسارت به زمین و باغ کسی می شود و نه اطرافش گچ و شوره زار است. و هزینه ساخت آن نیز کمتر است.

 فقط تنها مشکل آن کم حجم بودن مخزن پشت بند خاکی است که به نظرم با مدیریت مناسب می شود آب ۱۵۰۰ پاره را تأمین کرد