خانه ماندن پدیده ی نوظهوری است که خود برای نسل ما مدل و الگویی نداشت و هرگز تجویز و توصیه نشده است.
شاید سردرگمی ما به این خاطر است که برای این منظور نسخه ی مشخصی ار پیش موجود نمی باشد!
اما از هرچه بگذریم برای پیدا کردن راه حل هر اتفاق و پدیده‌ی تازه، باید ساز و کار مخصوص آن را تهیه کنیم.
برای نیا به این مقصود باید با تحلیل و بررسی های علمی _ تخصصی در نظر داشتن شرایط:
اقتصادی و فرهنگی همه گروه ها, با متد و روش های اقناع کننده ای، همه را به ماندن در خانه دعوت کرد!
تهدید کرونایی ما را با بحرانی مواجه کرده است شبیه به جنگ!
در این بحران مدافعان و مبارزان خطوط مقدم و اولیه جبهه، مشخص شده‌اند
و آسانترین مسئولیت را به ما محول کرده اند که در خانه بنشینیم و ضمن رعایت توصیه های بهداشتی،شهروندانی مسئولیت پذیر باشیم.
این مسئولیت برای عده‌ای از ما خیلی دشوار و دست و پا گیر شد.
گویی تمام خستگی ها و خطرهای مربوط به خطوط جبهه این بحران بر دوش ما سنگینی می کند تا در خانه نمانیم !
خیلی مواقع می گوییم اگر من مسئول فلان جا بودم چه کارها که نمی کردم.
اما الان که مسئولیت راحت در خانه ماندن به ما محول شده است، شانه خالی می کنیم
و از عهده ی این مسئولیت ساده بر نمی آییم.
اگر چه این نسخه برای آنها که تمکن مالی ضعیف تری دارند، سنگین تر است.
با مشاهده تصاویر انسداد مسیرهای تردد شهری و روستایی با وسایل وماشین آلات راهداری خیلی آزرده خاطر می شوم!
و در دل «آرزوی نبوغ فرهنگی» می کنم. چه خوب میشد نه تنهاجامعه ما, بلکه جامعه بزرگ جهانی به این سطح از نبوغ و فرهنگ رسیده باشند،
تا برای مدیریت بحران ها ی این چنینی که سلامتی و راحتی تک تک ما در گرو توجه به هشدارهای مربوط به آن است،
نیاز به رفتارهای قهری و سخت افزاری نباشد.
بلکه نقش سخن، کلام، منطق و رسانه نافذ و فصل الختام امر شود.!
و ضرورتی به انسداد راه ها و مسیرها نباشد تا ما در خانه بمانیم، بلکه به التزام درونی در خانه ماندن رسیده باشیم.
آیا در خانه ماندن یک تکلیف است؟
آیا رعایت آن التزام به قانون و احترام به آن است؟
آیا بی توجهی به هشدارها، زیر پا نهادن هنجارها و ارزش‌هاست؟
به نظر شما نقش قانون در زندگی بشر چه اندازه مفید است؟
آیا بین بی نظمی های جوامع و قانون گریزی رابطه ای وجود دارد؟
توجه کرده ایم نهادهای مسئول و حتی غیر مسئول برای مبارزه با این ابر غول منحوس خانمان سوز که تمام دنیا را درنوردید
و همه را میخ کوب و متعجب ساخت، بسیج شدند تا برای سلامتی ما بجنگند!
گاهی تخطی از هشدارها و آژیر های خطر، پیامدهای جبران ناپذیری در پی دارد و پشیمانی هایی که دیگر سودی نمی بخشند.
گاهی هم ناخواسته در بدبختی و مرگ دیگران دخیل هستیم.
همین مسافرت های غیر ضروری نمونه شاخص قانون شکنی و عدم تمکین به هشدارها، باید ها و نبایدهاست.
در خانه ماندن دشوار است. چرا که صبر و حوصله ها را سرریز می کند و خستگی به همراه دارد.
برای همه گروه ها یکسان نیست به ویژه برای آنها که به حمایت مالی نیازمندند، مشکل تر هم می شود.
اما به دریا رفته میداند مصیبت های طوفان را!
اگر به آسیب‌ها و خطراتی که متوجه قربانیان کرونایی از بیمار گرفته تا مرگ و میر، تشییع، خاکسپاری و… را در نظر بگیریم
در خانه ماندن بسی برایمان آسان تر هم خواهد شد.
از قدیم گفتند مصیبت دیده قدر عافیت داند. کرونا به اذعان متخصصان بهداشت و سلامت، ویروسی خجالتی و کمرو میباشد.
میهمانی است مقید، که بدون همراه دعوت کسی را نمی پذیرد و حتماً باید دست او را بگیریم و با خود به این طرف و آن طرف ببریم.
هیچگاه از دیوار خانه‌ای بالا نمی رود. اما در بیرون خانه ها کمین کرده و سخت منتظر قربانی های خود است!
هدیه ی خوبی نیست. در خانه بمانیم و برای کسی که دوستش داریم، در این ایام (نشاط و بهار) آن را هدیه نبریم.
چراکه خانه محل مطمئنی ست که هرگاه احساس خطر کردیم می توانیم به آن محل امن و آرامش پناه ببریم.
در قرآن کریم سوره نمل آمده است؛ هنگامی که مورچه ای احساس خطر کرد به دیگران گفت:
ادخلو مسکنکم … به خانه هایتان بروید. از قصه های حیوانات هم می شود به خوبی عبرت گرفت.
اما گروهی که در خانه نمی مانند
اولا؛ ضمن شکستن هنجارها و ارزش ها، جان خود، هم وطنان،پاسداران جبهه سلامت و آحاد مردم جامعه را بیشتر به مخاطره می‌اندازند.
ثانیاً: موجب صرف هزینه های بیشتر اقتصادی که برای مبارزه با این ویروس،
از مواد بهداشتی و ضدعفونی گرفته تا صرف هزینه های کنترل ورودی شهرها، هدر دادن وقت افراد زیادی از پرسنل نهاد هایی که در زمینه مهار این بحران تلاش می کنند.
ثالثا: به معضلات و مشکلات روحی و روانی از جمله ترس و اضطرابی که ناشی از ادامه داشتن
این بحران و مرگ میر های مربوط به آن می شود، نیز کمک می کنند.
شاید هم اگر در خانه نمانیم، ناخواسته کمک کار محتکرین ماسک، دستکش، پوشک و دیگر وسایل بهداشتی و بیمارستانی هم باشیم .
در خانه ماندن به شکل طولانی مدت روال عادی سبک زندگی خانواده ها را تغییر می دهد و بعضاًً ایجاد چالش می کند.
اما این دوره هم میگذرد. هیچ چیز پایدار و دائمی نیست.
هر چه بیشتر دست به دست هم دهیم به پایان این تورنمنت نفس گیر نزدیک تر می شویم.
و انشاءلله با صبر و بردباری بیشتر از این آزمون سخت بیرون خواهیم آمد.
همه افراد جامعه اگر کمک کنند شرایط عادی می شود و زودتر به کسب کار قبل شان بر می گردند.
بی شک برای برون رفت از این قرنطینه خسته کننده و همچنین بحرانی که متوجه جامعه شده است،
باید کماکان به سفارش و دستورات نظام بهداشت و سلامت گوش فرا دهیم
و با خود مراقبتی، رعایت فاصله اجتماعی و قطع همیشگی زنجیره ناقلین، بر این ویروس خطرناک پیروز شویم.
بر خود واجب می دانیم از سازمانها، ادارات، نهادها، گروهها و…که شبانه روز در این جبهه فعالیت دارند
تا سلامت و تندرستی را به جامعه بازگردانند، و همچنین بزرگوارانی که در خانه ماندن را وظیفه خود دانسته و به آن عمل نمودند،
صمیمانه سپاس گزاری می نماییم. ان شاء لله در پیش گاه آن داور عادل سربلند و سرافراز باشید.
